شبهای قدر از روز نوزدهم ماه رمضان که روز ضربت خوردن حضرت علی ع است تا روز 21ماه رمضان که شب شهادت مولایمان علی است برای شیعیان روزهای خاصی است که مراسم خاصی هم تحت عنوان احیا به معنی زنده نگاه داشتن شب میگیرند .
در مورد حضرت علی و شب قدر مطلب زیر را حتما بخوانید:
نوزدهم رمضان، روزی است که شمشیر اشقی‌الاشقیا ابن‌ملجم که آخوندی از تیره آخوندهای خمینی‌صفت بود در سر نماز، فرق علی علیه‌السلام را شکافت و بدین‌ترتیب تاریخ اسلام و تاریخ بشریت را برای همیشه به سوگ عزیزترین ثمره تاریخ انسان نشاند.
دو روز بعد یعنی روز 21رمضان، روز وداع شیعیان و مجاهدان با مولا و پیشوا و مقتدای تاریخی و عقیدتی خودشان علی علیه‌السلام بود. با شهادت امیرالمؤمنین، تنها حکومت اسلامی واقعی که پس‌از پیامبر اسلام برای اولین بار در تاریخ تشکیل شده بود، ناکام ماند و عمر کوتاه قریب 5ساله این حکومت پس‌از پشت‌سر گذاشتن حداقل 3نبرد بزرگ و سهمگین به‌اتمام رسید... اما شهادت علی در ماه رمضان و درشبهای قدر باید حتماً معنا یا معانی مشخص دیگری هم داشته باشد.
با نگاه کوتاهی به ماه رمضان و فلسفه آن شاید جوابهایی تا حدود فهم خود برای این مسأله پیدا کنیم:
رمضان، ازهمان آغاز، هدف خودش را ازروزه‌داری، کسب تقوای رهایی‌بخش توصیف کرده است. ولی راستی محصول این تقوا چه می‌تواند باشد؟ اصلاً تقوا که خروج از جبر به سوی آزادی و رهایی است، برای چیست؟ و در خدمت چیست؟
تقوا برای تغییر انسان و در خدمت تغییر انسان یا نفس همان تغییر است. هدف، تغییر است. کما این‌که با فرارسیدن شبهای قدردراین ماه، که شب نوزدهم هم یکی از آن‌شبهای قدر است، قطعی‌بودن این تغییر و این سرفصل را به همه ما نوید می‌دهد و آن را مهر می‌کند. ولی ببینیم وقتی از تغییر صحبت می‌کنیم، سمت‌وسو و چشم‌انداز این تغییر چیست؟
دو روز بعد یعنی روز 21رمضان، روز وداع شیعیان و مجاهدان با مولا و پیشوا و مقتدای تاریخی و عقیدتی خودشان علی علیه‌السلام بود. با شهادت امیرالمؤمنین، تنها حکومت اسلامی واقعی که پس‌از پیامبر اسلام برای اولین بار در تاریخ تشکیل شده بود، ناکام ماند و عمر کوتاه قریب 5ساله این حکومت پس‌از پشت‌سر گذاشتن حداقل 3نبرد بزرگ و سهمگین به‌اتمام رسید... اما شهادت علی در ماه رمضان و درشبهای قدر باید حتماً معنا یا معانی مشخص دیگری هم داشته باشد.
با نگاه کوتاهی به ماه رمضان و فلسفه آن شاید جوابهایی تا حدود فهم خود برای این مسأله پیدا کنیم:
رمضان، ازهمان آغاز، هدف خودش را ازروزه‌داری، کسب تقوای رهایی‌بخش توصیف کرده است. ولی راستی محصول این تقوا چه می‌تواند باشد؟ اصلاً تقوا که خروج از جبر به سوی آزادی و رهایی است، برای چیست؟ و در خدمت چیست؟
تقوا برای تغییر انسان و در خدمت تغییر انسان یا نفس همان تغییر است. هدف، تغییر است. کما این‌که با فرارسیدن شبهای قدردراین ماه، که شب نوزدهم هم یکی از آن‌شبهای قدر است، قطعی‌بودن این تغییر و این سرفصل را به همه ما نوید می‌دهد و آن را مهر می‌کند. ولی ببینیم وقتی از تغییر صحبت می‌کنیم، سمت‌وسو و چشم‌انداز این تغییر چیست؟
اینجاست که ماه رمضان با ترسیم فطر رهایی‌بخش، چشم‌انداز باشکوه تغییر انسان و جامعه را مشخص می‌کند. تغییر برای رسیدن به فطر رهایی، یعنی به آن شرایط و به آن جامعه‌یی که در آن انسانها به فطرت پاک انسانی خود بازگشت کرده باشند. جامعه‌یی که در آن اثری از گرسنگی و تنگدستی و فقر و ناداری، بی‌عدالتی و ستم و تبعیض وجود نداشته باشد. کمااین‌که فطریه هم یک الگوی سمبلیک برای رسیدن به‌چنین جامعه‌یی است. جامعه‌یی که در آن عدالت اجتماعی و قسط برقرار شده باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر